تقویم تاریخی انقلاب اسلامی نمونه‌های فراوانی از «ایمان و امید» ملت ایران را به ثبت رسانده است. مصداق بارز و عینی آن انجام عملیات فتح‌المبین در تاریخ دوم تا دهم فروردین ۱۳۶۱ است که نیروهای زبده ارتش و سپاه در یک فرصت سه ماهه آخر سال ۱۳۶۰ در امور شناسایی، طراحی، جذب نیرو، آموزش، سازماندهی یگان‌های رزم اهتمام جدی کردند و در تقسیم کارها و تأمین امکانات لجستیکی و پشتیبانی زحمات فراوانی را متحمل شدند تا اینکه زمینه و شرایط عملیات فراهم شد. دشمن متجاوز بعثی با استفاده از عوامل نفوذی از تلاش‌های بی‌وقفه رزمندگان مطلع شده بود. خیلی روشن دو جبهه مقابل هم آرایش نظامی گرفته بودند؛ از طرف ایران ارتش با ۳۵ گردان و سپاه پاسداران با ۱۰۰ گردان و از طرف مقابل رژیم بعثی عراق با هفت تیپ زرهی، ۲۰ تیپ پیاده و ۱۰ گردان توپخانه، که معادل با حدود ۸۰ تا ۱۶۰ هزار نیرو بود، وارد عمل و میدان رزم شده بودند.
مهم‌ترین اهداف تعیین شده برای ایران عبارت بود از:
۱ـ آزادسازی بخشی از مناطق غرب دزفول، شوش، اندیمشک و ده‌ها روستای دیگر؛
۲ـ خارج کردن شهرهای دزفول، شوش و اندیمشک از تیررس آتش توپخانه رژیم بعثی حاکم بر عراق؛
۳ـ دور کردن آتش مؤثر ارتش متجاوز بعثی از جاده مواصلاتی اهواز به اندیمشک.
طبق برنامه‌ریزی صورت‌گرفته تصمیم بر این بود که در روز اول فروردین ۱۳۶۱ عملیات آغاز شود؛ اما دشمن بعثی در روز ۲۹ اسفند ۱۳۶۰ دو حمله غافلگیرانه انجام داد؛ لذا در جلسه‌ای میان فرماندهان ارتش و سپاه تردید ایجاد شد و نگرانی‌هایی بر آنها حاکم شد. بنابراین، برای رفع آن ناگزیر شدند از حضرت امام خمینی(ره) مشورت بگیرند. در همین راستا و برای حفظ محرمانه بودن این تصمیم «محسن رضایی» فرمانده سپاه وقت با یک فروند جنگنده در حالی که در کابین عقب پشت سر خلبان نشسته بود، سریعا خود را به تهران رساند و به محضر امام خمینی(ره) رسید تا از ایشان کسب تکلیف کند. در این دیدار حضرت امام(ره) به ایشان می‌فرمایند: «بروید که ان‌شاءالله پیروزید. اگر خواستید استخاره کنید.» البته بعد از آن استخاره هم گرفته شد و سوره فتح و آیه «انا فتحنا لک فتحا مبینا» آمد که به معنای این است: به درستی که برای تو پیروزی آشکاری فراهم آوریم. به همین دلیل نام عملیات «فتح‌المبین» گذاشته شد. با شروع عملیات در وقت مقرر با سرعت تمام برنامه‌های تنظیم شده درست پیش رفت؛ اما در روند اجرایی مسائل گوناگونی ایجاد شد، از جمله اینکه بلدچی گردان حبیب، راه را گم می‌کند و آنها مجبور می‌شوند در بیابان و دشت وسیع سرگردان بمانند؛ اما فرمانده گردان حبیب با توسلی که پیدا می‌کند، مورد عنایت قرار می‌گیرد و ۱۴۰۰ رزمنده را در مسیر درست راهنمایی می‌کند و معجزه‌آسا به نقطه تعیین شده می‌رسند. این موضوع ولوله‌ای را در منطقه و بین رزمندگان ایجاد می‌کند تا جایی که به جرئت می‌توان گفت در آن شب یکی از بارزترین جلوه‌های امدادرسانی غیبی به رزمندگان اسلام تجلی یافت.
